Ankara'nın Ayazında Bir Garip Darius

Nasıl geldi, neden geldi, iyi topçu, bitik topçu gibi betimlemeler şu aralar benim için Vassel konusunda açıklayıcı ya da tatmin edici şeyler değil. O gıcık İngiliz asaleti ya da o gülünesi burnu havadalık bu adama uzağından yakınından sürtünmemişe benziyor. Garip bi' adem oğlu bu Vassel; ölmek üzere olan köpeğinin odasına webcam yerleştirip, son anlarında yanında hissetmek istiyor kendisini. Yurdun binlerce muhtelif köşesinde olagelen kazalardan biri otelinin önünde cereyan edince duygulanıp Marslı taklidi yapabiliyor. Daha şimdiden taraftara vefa borcu takmış, otelden çıkarılırken bile "bir yanlışlık oldu sanırım" diyebilecek kadar sıradışı. Nişanlısını öpüyor, seviniyor. Takımının içinde bulunduğu manyaklığı anlamasa da sabaha kadar düşünüp çıkış yolu arıyor. Annesini özlüyor. Ve bu paranormal hareketliliğin hiçbir anından utanmadan, blogunda tüm şaşırmışlığını afişe ediyor. İncelikli bi' adam lan bu. Bizim delikanlı topçu tipolojimizi yerle yeksan edebilecek bi' biçimde...
Yalnız bu incelikli adam şurda bi' hata yapmış; yönetimle yaptığı bi' konuşmanın metaforik anlatımını anlamamış ve durumu bi' filmin benzerliğiyle karıştırmış;

"...Konuşmada kendimi ’baba’ filminde gibi hissettim. Ceviz ağacından yapılmış İtalyan tarzı koltuk takımı, takım elbiseli adamlar..."

Tabii öyle bile olsa, içinde bulunduğu similasyonu özdeşleştirdiği film yanlış bence. Durum daha çok şımarık bi' çocuğun mızmızlanarak aldığı pahalı oyuncağı hor kullanması eksenli bi' Walt Disney prodiksiyonuna benziyor.
( Şaka maka ben bu adamı sevdim sanırım. Yalnız ve duygusal bi' kardeşimdir bundan böyle Darius)