Cemaatten olmayana forma verilmeyen zamanlarda bile, ulu(!) 9 numaranın yanına bir 9 daha ekleyerek de olsa Galatasaray’da tutunmayı başarmış bir oyuncuydu Ümit Karan. En iyi dönemlerini hayal meyal hatırladığım Tanju Çolak’ı saymazsak, izleme şansım olanlar arasında son vuruşu en iyi Türk golcüydü. Düzenli oynasa da oynamasa da, oyun içindeki devamlılığı ve mücadele gücü her daim eleştirilse de (ki bu eleştiriler tümüyle haklıydı), attığı gol sayısı hemen her sezon çift haneli rakamlara ulaştı. Ve yine hemen her sezon, bir veya birkaç tane ‘imkansız gol’ün altına adını yazdırdı.
Kariyerleri düşüşe geçtikten sonra İstanbul'un büyüklerinden Anadolu takımlarına sığınan futbolcuların başarısız olmaları neredeyse bir kaide. Açıkçası bu bana, Ümit Karan’ın Es-Es’teki gerçekçi hedefinin ve rolünün bir geri dönüşten ziyade sakin bir emeklilik planı olacağını düşündürüyor. Yine de Ümit Karan, saygıyı hak eden kariyerine yakışacak bir gol sayısına ulaşmayı ve birkaç ‘bunu ancak Ümit Karan atardı’ golünü imzalamayı başaracaktır mutlaka.
Kariyerleri düşüşe geçtikten sonra İstanbul'un büyüklerinden Anadolu takımlarına sığınan futbolcuların başarısız olmaları neredeyse bir kaide. Açıkçası bu bana, Ümit Karan’ın Es-Es’teki gerçekçi hedefinin ve rolünün bir geri dönüşten ziyade sakin bir emeklilik planı olacağını düşündürüyor. Yine de Ümit Karan, saygıyı hak eden kariyerine yakışacak bir gol sayısına ulaşmayı ve birkaç ‘bunu ancak Ümit Karan atardı’ golünü imzalamayı başaracaktır mutlaka.
Yorumlar
Yorum Gönder