Bir Çocuktan Zorla Metin Oktay Yarat(ama)mak: Arda Turan

16-17 yaşındaki tribün veletlerinin Metin Oktay gibi davranmasını beklediği, ne yapsa hakkında hiçbir fikir sahibi olmadığı Metin Oktay’la kıyasladığı ya-pa-yal-nız bir kaptanı var bugünlerde Galatasaray’ın. Tam da futbolunun gelişme sürecinde, şut atmayı ya da daha seri pas yapmayı öğrenmek için uğraşacağına Türkiye’nin en çok lider karakterli oyuncusunu barındıran Galatasaray Futbol Takımı'na kaptanlık yapmaya çalışıyor. Eskiden ne olmak istediğini çoktan unutmuş, kendisinden ne olmasının beklendiğini idrak edemeyen, artık ne olmak istediği hakkında da hiçbir fikri olmayan ve belki de tüm bunlardan daha önemlisi, çocuk yaşı henüz geride bırakmış bir adam Arda Turan.


Küfür ediyorlar, “jiplere biniyorsun, sinemalar kapatıyorsun” gibi tuhaf cümlelerle eleştiriyorlar bu adamı; o da kendi kulübünün resmi dergisine “güzel yaşıyorum, insanların hayalini bile kuramadığı bir hayatı yaşıyorum; o yüzden kıskanıyorlar beni,” cevabını veriyor. Tam da 22 yaşındaki bir gencin vereceği çocuksu, anlamsız, tepkisel, saçma sapan cevabı veriyor. En az kendisine yöneltilen eleştiri kadar saçmalıyor. Refleksleriyle, mantığından önce coşkusuyla hareket etmek isterken önce kolunu, oradan da bütün vücudunu ve kişiliğini sıkan kaptanlığın etkisiyle numara yapıyor, numara yaptıkça eline yüzüne bulaştırıyor. Ülkenin en olgun, futbolcusuna asla sövüp saymayan(!) (Böyle tanımlıyor ya Galatasaray tribünü kendisini, o bakımdan) taraftar kitlesinin sürekli provokasyonuyla ne yapacağını bilememeye, nasıl davranması gerektiğini çözememeye başlıyor.

Florya’da büyüyen çocuk Ali Sami Yen’de kendisini yitiriyor. Hiçbir zaman sahip olamayacağı payelere sahip olması için zorlandıkça, hiçbir zaman olamayacağı bir yıldızmış gibi davranılıp sonra da o “hayali yıldız”ın yapabileceklerini yapması istendikçe, Arda Turan kendisini yitiriyor. Galatasaraylılığını yitiriyor, Galatasaraylılığı zorla elinden alınıyor. Aferin bize, “Sahadaki Biz”, bize artık hiç güvenmiyor.

Heveslenen, coşan, coştukça takımı uçuran bir Keita’nın elinden yarattığı penaltıyı alıp kaptanlığını gösteren(!) Arda Turan, anlaşılması ve onarılması daha zor işler de yapacak bir gün. Olabilecekleriyle olması istenenler arasındaki uçurum büyüdükçe daha fazla saçmalayacak. Gazoz kasasının üzerinde Şampiyonlar Ligi finalinde izlediği Kewell’a istediği yere hareketlenmediği için el kol yapacak; oyunu kurmak için kendi yarı alanına yaptığı bir koşuyu tamamlayamadan topu ileriye yollayan Neill’e çıkışacak. İşte hem sahada, hem de tribünde esas kıyamet o zaman kopacak.

Arda tam olarak bu psikolojide, zorla buna doğru itiliyor çünkü şu an.

Tribüne gelip üçlü çektiren sevimli bir çocuktan, kolundaki pazu bandını gösterip ‘bunun ağırlığı izin vermiyor,’ diyen, sinirli, suratsız, ‘büyük kaptanı oynayan’ bir adam yarattık çünkü.

Arda Turan hiçbir zaman bir Dünya yıldızı olmayacak. Hiçbir zaman Galatasaray’ı tek başına şampiyon falan yapmayacak. Olabileceği bir şeyler var; Türkiye’nin gelmiş geçmiş en iyi sol açıklarından (Dikkat! On numarası değil) birisi olmak gibi. La Liga, Premier Lig benzeri kalburüstü liglerden birisinde yeteneklerini sınayıp, geliştirip oralarda tutunabilmek gibi.

Arda Turan bu gidişle, çok sevdiği takımında (umarım hala çok seviyordur?) kaldığı sürece bunlar da olmayacak. Ondan olamayacağı şeyler istendikçe olabileceklerini de yitirecek. Demirspor çıkışlı dehşet bir yetenek vardı, adı Hasan’dı; işte Arda Turan bu gidişle yeni bir Hasan Şaş olacak.

İşte o zaman ‘sinema kapatma’lı, jipli mipli tezahüratları gönül rahatlığıyla söyleyebileceğiz; çünkü Arda Turan dönüşmesi için müthiş efor sarf ettiğimiz adama dönüşmüş olacak.